Sutton L.J. & Loram S.W. (2022) Diet specialization in an insular population of coastal Peregrine Falcons. ARDEA 110 (2): 137-144

Het is bekend dat binnen vogelpopulaties van voedselgeneralisten individuele voedselspecialisatie kan voorkomen. Het verschijnsel komt ook bij veel roofvogelsoorten voor en kan een aan aanjager van een intraspecifieke populatiestructuur zijn. Wij hebben in 2014–2017 op het eiland Lundy voor de kust van Engeland op basis van prooiresten het menu van vijf paren Slechtvalken Falco peregrinus gekwantificeerd. Drie prooisoorten maakten 69,8% van het menu uit. De Noordse Pijlstormvogel Puffinus puffinus vormde de belangrijkste prooisoort (frequentie: 47,3%, biomassa: 40,8%), gevolgd door de Zilvermeeuw Larus argenatus (frequentie: 13,8%, biomassa: 29,8%) en tamme duiven Columba livia forma domestica (frequentie: 8,7%, biomassa: 7,0%). Er was een grote variatie in prooifrequentie van bepaalde soorten tussen broedparen en de maanden van het jaar. Twee paren waren gespecialiseerd in het vangen van Noordse Pijlstormvogels en één paar in dat van Zilvermeeuwen en Noordse Pijlstormvogels. Het menu van de overige twee paren bestond uit Noordse Pijlstormvogels, duiven en kleine zangvogels. Het aandeel Noordse Pijlstormvogels in het menu van de vijf paren samennam in de loop van het broedseizoen toe tot 63,8% in juli. In dezelfde tijd nam het aandeel Zilvermeeuwen in het voedsel af. Het hoge aandeel Noordse Pijlstormvogels in het menu kon 87% van de smalle variatie in de menubreedte van de vijf paren verklaren. De resultaten van ons onderzoek suggereren dat voedselspecialisatie een van de vele factoren kan zijn voor het begrijpen van de populatiedichtheid in eilandpopulaties van roofvogels.